W zeszłym tygodniu dostałem list. Na kopercie znaczek ze szkockim zamkiem.
W pierwszym momencie myślałem że to list od Simona, bo to mój jedyny przyjaciel z tamtej strony globusa.
Ale znam jego pismo, jest zadbane, równiutkie jak od szablonu, a tu mój adres wypisany jest jakby wygryzgał go jakiś pijany przedszkolak.
Zaciekawiony szybko rozciąłem kopertę.
List napisany drobnym maczkiem, tym samym rozchwianym charakterem. Chwyciłem za lupę by łatwiej rozczytać łamigłówkę.
“Peter, tu Karoll!
Usiądź wygodnie i przeczytaj…”
Karoll… Faktycznie już od ponad tygodnia nie było jej w biurze, myślałem że jest na urlopie, ale nie pomyślałem by kogoś o to spytać.
Wziąłem głębszy łyk zielonej herbaty, niestety zimnej.
“Piszę do Ciebie, bo tylko Ty możesz mi pomóc. Wiem jak bardzo lubisz Szkocję i jak dużo wiesz, hmmm… o rzeczach dziwnych.
Pamiętasz jak mówiłam Ci, że moim marzeniem było zawsze zamieszkać w zamku, opowiadałeś mi o tym małym w Towie. Opowieść tak mi się spodobała, że zachciałam poczuć go bliżej. Zabrałam się, za przygotowanie dioramy.”
Kiedyś Karoll pokazywała mi podczas lunchu zdjęcia cudów z papieru, które umiała zrobić. Małe samochodziki, ludziki i domki. Wszystko tak piękne, że wyglądało jak prawdziwe.
“Pracowałam cały tydzień, a od piątku, zaczęłam czuć się źle. Na początku bolała mnie głowa, potem myśli uciekały mi w miejsca nieznane. W niedzielę już było ciemno, gdy kończąc pracę ze zmęczenia urwał mi się film. Gdy otworzyłam oczy, wokół było ciemno i zdezorientowana chciałam zapalić światło, wstałam z podłogi, niestety nie mogłam znaleźć włącznika. Zdezorientowana położyłam się i zasnęłam na powrót. Gdy obudziłam się po jakimś czasie delikatne światło przenikało przez okno. Ale… to nie było okno mojego domu. Obudziłam się we wnętrzu mojego papierowego zamku.
Nie zostało mi nic innego jak napisać ten list z prośbą o pomoc.
Tylko Ty możesz rozwikłać tę zagadkę i sprawić bym wróciła do normalnego świata.
Czekam na Ciebie
Karoll Brandt”
Miałem już pewne podejrzenia… Ubrałem się i wyszedłem z domu.
